ការចោះគឺជាទម្រង់នៃការកែប្រែរាងកាយរាប់ពាន់ឆ្នាំមកហើយ ដោយឆ្លងកាត់ព្រំដែនភូមិសាស្ត្រ និងបរិបទវប្បធម៌។ វប្បធម៌ផ្សេងៗគ្នានៅជុំវិញពិភពលោកបានទទួលយកការចោះ ដែលនីមួយៗមានអត្ថន័យ និងរចនាប័ទ្មពិសេសរបស់វា។
វប្បធម៌ដ៏គួរឲ្យកត់សម្គាល់បំផុតមួយដែលអនុវត្តការចោះគឺជនជាតិដើមភាគតិចនៃអាមេរិកខាងជើង។ កុលសម្ព័ន្ធជាច្រើនដូចជា Lakota និង Navajo ធ្លាប់បានប្រើការចោះត្រចៀក និងច្រមុះជានិមិត្តសញ្ញានៃអត្តសញ្ញាណ ភាពខាងវិញ្ញាណ និងឋានៈសង្គម។ ការទម្លុះទាំងនេះច្រើនតែបង្កប់នូវអត្ថន័យវប្បធម៌ដ៏ជ្រាលជ្រៅ ដែលតំណាងឱ្យការផ្សារភ្ជាប់ទៅនឹងបុព្វបុរស និងប្រពៃណី។
នៅទ្វីបអាហ្រ្វិក ការចោះគឺរីករាលដាលនៅក្នុងសហគមន៍ជាច្រើន។ ជាឧទាហរណ៍ ប្រជាជន Maasai នៃប្រទេសកេនយ៉ា និងតង់ហ្សានី តុបតែងខ្លួនដោយការចោះត្រចៀកយ៉ាងល្អិតល្អន់ ជារឿយៗលាតសន្ធឹងត្របកភ្នែកជាមួយនឹងគ្រឿងតុបតែងធ្ងន់ៗ។ ការចោះទាំងនេះបង្ហាញពីភាពចាស់ទុំ និងជាផ្នែកសំខាន់នៃអត្តសញ្ញាណវប្បធម៌របស់ពួកគេ។ ស្រដៀងគ្នានេះដែរ កុលសម្ព័ន្ធ Himba ក្នុងប្រទេសណាមីប៊ី ប្រើប្រាស់ការចោះជាទម្រង់នៃភាពស្រស់ស្អាត និងការបញ្ចេញមតិក្នុងសង្គម ដោយស្ត្រីតែងតែពាក់គ្រឿងអលង្ការដ៏ស្មុគ្រស្មាញនៅក្នុងត្រចៀក និងច្រមុះរបស់ពួកគេ។
នៅអាស៊ីខាងត្បូង ជាពិសេសនៅប្រទេសឥណ្ឌា ការចោះត្រូវបានចាក់ឫសយ៉ាងជ្រៅនៅក្នុងការអនុវត្តវប្បធម៌ និងសាសនា។ ការចោះច្រមុះដែលគេស្គាល់ថាជា "ណាត" គឺជារឿងធម្មតាក្នុងចំណោមស្ត្រី ហើយច្រើនតែជាប់ពាក់ព័ន្ធនឹងស្ថានភាពអាពាហ៍ពិពាហ៍។ លើសពីនេះ ការចោះត្រចៀក គឺជាពិធីមួយសម្រាប់មនុស្សជាច្រើន ដែលប្រារព្ធឡើងជាមួយនឹងពិធីដែលបញ្ជាក់ពីសារៈសំខាន់របស់ពួកគេនៅក្នុងជីវិតគ្រួសារ និងសហគមន៍។
នៅក្នុងវប្បធម៌លោកខាងលិចសហសម័យ ការចោះបានវិវត្តទៅជាទម្រង់នៃការបង្ហាញខ្លួនឯង និងម៉ូដ។ ខណៈពេលដែលពួកគេអាចខ្វះសារៈសំខាន់នៃវប្បធម៌ដ៏ជ្រាលជ្រៅដែលមាននៅក្នុងសង្គមផ្សេងទៀត ពួកគេនៅតែបម្រើជាមធ្យោបាយសម្រាប់បុគ្គលដើម្បីបង្ហាញពីអត្តសញ្ញាណ និងរចនាប័ទ្មផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ពួកគេ។
សរុបមក ការចោះគឺជាទិដ្ឋភាពដ៏គួរឱ្យចាប់អារម្មណ៍នៃវប្បធម៌របស់មនុស្ស ដែលឆ្លុះបញ្ចាំងពីភាពសម្បូរបែបនៃជំនឿ ប្រពៃណី និងការបញ្ចេញមតិផ្ទាល់ខ្លួននៅទូទាំងពិភពលោក។ ពីសារៈសំខាន់ខាងវិញ្ញាណនៅក្នុងវប្បធម៌ជនជាតិដើមដល់ការបកស្រាយសម័យទំនើបនៅបស្ចិមប្រទេស ការទម្លុះនៅតែជាទម្រង់ដ៏មានឥទ្ធិពលនៃអត្តសញ្ញាណវប្បធម៌។
ពេលវេលាបង្ហោះ៖ ថ្ងៃទី ០៥ ខែមីនា ឆ្នាំ ២០២៥
